I Origins - Kök

Herkese merhaba,

Bugün, önce blog dünyasında sonra da gerçek hayatta çok sevdiğim arkadaşım olan Sinem ve benim için önemli bir gün :) Bir süre önce bir karar aldık ve her ay bir film ve kitap üzerine yazılar yazalım istedik. Birtakım gecikmelerden bugüne kalmış olsa da, bundan sonra her ay ortak bir film ve/veya kitap hakkında yazılar yazıp düşüncelerimizi sizinle paylaşmayı planlıyoruz.
Aslında bu çalışmamızın bir diğer nedeni ise, ikimizin de kitapları ve sinemayı çok sevmemiz, bir o kadar da yazmaya tutkun olmamız. Neden bizde iz bırakan eserleri bloğumuzun tarihine de eklemeyelim ki, dedik ve bir adım attık. Umarım siz de keyif alırsınız.
Bu açıdan Sinem'e bu projeye sahip çıkması ve bana duyduğu güven için de çok teşekkür ederim.

***
İlk filmimiz I Origins.

Benim yazım biraz replik içerecek ama okumanızda hiçbir sakınca yok. Nitekim ben her şeyi bilmeme rağmen ikinci izleyişimde tam anlamıyla oturtabildim bazı şeyleri.

"Sülüngilleri bilir misin? Sülüngiller tüm zamanları kısa bir zaman içinde tecrübe ediyor. Aşk ile öfkenin, eğlence ve üzüntünün şarkısını tek seferde birleştirerek muhteşem bir sesle söylüyor."
Film, bu cümlelerle başlıyor. Ana karakterlerden Ian Gray, hayatı boyunca unutamayacağı, peşinden dünyanın bir ucuna gideceği o gözlerin fotoğrafını çekerken. Ian Gray demişken, kendisi bir biliminsanı. Özel ilgi alanı, gözlerimiz, gözlerimizin iris modeli.

Sofi, bu muhteşem gözlerin sahibi, filmde metafor olarak bir sülüngil.

"Sülüngil, hayatının aşkıyla tanıştığında hem sevinir, hem üzülür. Sevinir, çünkü onun için bu bir başlangıçtır. Üzülür, çünkü bunun çoktan sona ereceğini biliyordur."

Acaba biliyor mudur?

Şimdi bir anlığına düşünün, Sofi ve Ian birbirinden tamamen farklı iki karakter.
Sofi hayatı Ian'ın deyişiyle korkak küçük bir kız çocuğu gibi kurgulayıp yaşıyor. Ian'ın kurgusal olduğunu düşündüğü bu dünyada, film boyunca sorgulanan yeniden doğuş, telepatik yetenekler, beyaz tavus kuşu -Hint mitolojisine göre ruhların dünyanın dört bir yanına dağılmasını simgeler-, gözleri fotoğraf çekilirken canlanan kıyamet meleği heykeli ve her şeyden önce inanç var.

Ian'a göre fantastik, kısmen eğlenceli kısmen de tahammülsüz sayılabilecek bu dünya Sofi'nin gerçeği. Sofi, Ian'a telepatik mesajlar gönderirken, Ian "ruh" kelimesinin varlığına bile dayanamıyor.
Bir biliminsanının ispatlanabilir olmaktan uzak herhangi bir kavrama inanması onun için kabul edilemez bir şey. Tek inancı, bilim.

İki farklı dünya...
Görünürde tek ortak noktaları, karşı konulamaz ten uyumları. Birbirini bu kadar isteyen iki insan temelde bambaşka gerçeklerle yaşayan ve bunları savunan kişiler olabilir mi? Sadece bir çift göz, o muhteşem dağılım, tüm bunların başlangıcı olabilir mi?
Peki, bu gerçeğin peşine bir acı ile düşülebilir mi?

"Hiç içindeki boşluğu dolduran birisiyle tanışıp sonra o gittiğinde acı dolu yalnızlığını hissettiğin oldu mu?"

Ian, moleküler biyoloji alanında çalıştığından kör solucanların görebilmesi ve türlerin keşfi için deneyler yapıyor. Sofi ise, "Bence Tanrı'yı oynamak kötü bir fikir." diyerek, Ian'ın en kutsal alanına saldırıyor. Ian, "Sofi, ben kanıtlara inanırım." derken.
Ve Sofi bunun üzerine asla akıllardan çıkmayacak o replikleri dile getiriyor:

"Solucanların kaç duyu organı var? İki, koklama ve hissetme. Görmedikleri için ışığın ne olduğunu bilmiyorlar. Işık onlar için düşünülemez.
Biz, ışığın var olduğunu biliyoruz, solucanlar ise bunu sadece mutasyonla bilebiliyorlar.
Belki, bazı insanlar, başka duygular için, daha ruhani olanlar için mutasyon geçirmiştir."

Geçirmiş midir, karar izleyenlerin...
Filmin sonunda bir açık kapı var görmek isteyenlere...

"Bu odada yaşıyorsun, bu senin gerçeğin. Ama bu odada bir de kapı var, azıcık aralık bile olsa o kapı açık. Oradan çok az da olsa ışık geliyor. Korktuğun için kapalı kalmasını istiyorsun."

Filmin Imdb puanı 7,3, Rotten Tomatoes'ta ise %52 ve %68'de.

Sinem'in yazısını okumak için bloğunu ziyaret edebilirsiniz. Tıkk Tıkk

Keyifli seyirler...