Bir Ayarı Olmamak...

Evet sayın okuyucu,

Bu yazı ile ekim ayına vedamı yapıyorum.

Nitekim sen de farkındasın benim bir ayarım yok. Mesela boş bir günümdeyim değil mi, bazen saatlerce masayı bile toplamam. Bütün lüzumsuz işleri yaparım (twitter, instagram vs vs) ama o masa saatlerce durur öyle. Sonra kalkarım canım çıkana kadar iş yaparım, kimse de beni oturtamaz. Bayılacak noktaya gelene kadar koşturur dururum.

Mesela deli gibi siparişim var, bir başkası olsa düşünürken panik atak geçiriverir. Ben dünyanın en rahat insanı. Çayımı içer, kahvemi içer, üstüne kitabımı okurum. Hatta abartır mutfağa girer zorlukta bir numara olan bir yemek seçer onu yaparım. Ama o yemekle boş günümde uğraşmam mesela. İlla kıt zamana denk gelecek. Neyse, tüm bu işler bittiğinde neredeyse tükettiğim enerjimle işin başına otururum. Sonra bana bir enerji gelir, hiç uyumadan saatlerce çalışırım. Adını şimdi yazamayacağım, günün ayması anlamına gelen o maviyi görür, üniversite yıllarımdaki sınav gecelerini sabahlamalarını hatırlar gülerim. Oysa, o yoğun işe bir sabah önce başlasam muhtemelen bitecek ve gece rahat rahat uyuyacağım. Ama olmaz, rahat batar. İlla önce kafam boşalacak, sonra yeniden dolacak.

Eşimi bile ayarında sevemem. Ya ilgisizlikten çıldırtırım -bknz sipariş günleri- ya da yeter sinyalini alana ve hatta canını yakana kadar severim. Bu nedenle kendisi çok korkuyor bir çocuğumuz olduğunda ona neler yapıcam bu ayarsızlığımla acaba diye.

Ruh halim ve kafamın içi konulu çalışmam :)

Sabaha sayılı saat kalmışken, bu gece de böyle oldu işte. Neredeyse 15 gündür bloggera giriş bile yapmıyorum ki bu benim için bir ilk. Millet nasıl borsayı takip ederse ben de gün içinde on kez bloğuma girer bakarım, kim gelmiş, nereden gelmiş, hangi yazımı okumuş, oradan hangi yazıya gitmiş diye. Gerçi çok tuhaf, yazı yazmadığımda bloğumun trafiği de artıyor ya da bana mı öyle geliyor :) Son zamanlarda, giremesem de çok memnunum tıklama sayılarımdan. Sağolun varolun <3

Neyse, demem o ki, ben koca ekim ayında 5 yazı yazabilmişim. Bu gece 5 saatlik zaman diliminde ise 6 yazı. Böyle de ayarım yok işte. Mazur görün.

Bundan iki gün önce, birden ağır bir rahatsızlık geçirdim. Hiç anımsamak bile istemiyorum. Acile gittim, iki serum yedim. Sonra eve geldim, bugün de dinlendim. Chef'i izledik eşimle, yormamaya çalışarak kendimi filmlere verdim. Bu güzel filmde, her şeyin bittiği noktada kendini hayatın ve teknolojinin akışına bırakarak sosyal medyayla u dönüşü yakalayan bir şefin hikayesini izledik. Sonra gidip uyuyamadım işte, bloğuma dönmek ve bu olağanüstü güçle yazmak istedim. Oysa şu an birilerinin bu yazıyı okuyacağı ve saçmalamış diyeceğini düşünmek bile yüz kızartan karın ağrısı. Ama bazen bu tarza da ihtiyaç yok mu? Ne zaman biri bir şeye saçmalıyorsun derse, benim yaratıcılığım pik yapıyor :) Sizde durumlar nasıl? Ne dersiniz? Yani içimi açtım size, siz de bir sinyal verin kendinizden. Utandırıp yazımı geri çektirmeyin :)

Benim kadar abartmayın yine de, tadında ve sevgiyle kalın yoksa sonu iki serum diyerek ekime veda ediyorum.

Hoşça...