Keşke Benim Gözlerimden Görebilsen...

Hiç böyle düşündüğünüz oldu mu? Diğer insanlara, "Benim gördüğümü sen de görüyor musun? Gerçekten ama? Kalbinle, ruhunla..." demek istediğiniz...

Bazen, bazı anları keşke duygularımızla kaydedebilsek diyorum. Mesela arkada bir gezi rehberi şehitliklerimizin tarihini anlatırken, askerlerimizin hangi cephede savaştıklarını, vatanımızı nasıl savunup hayatını kaybettiklerini tüm vücudun ve kalbinle hissederken, bir yandan mayıs güneşi, bir yandan tenine değen ılık bir esinti, şehitliğin hemen yanında, bir zamanlar kanla sulanan o toprakta ve sessiz rüzgarda, adeta dans eden o uçsuz bucaksız yeşilliği görebilseniz.

Oysa gösterebildiğim sadece bu.

Bazen, bazı algılarımız iyi ki kapalı dediğim zamanlar oluyor. Çünkü, algılarımızın tamamı açık olduğunda, hayat bize öyle bir pencere açıyor ki, gördüklerimiz karşısında donup kalıveriyoruz. Hem bütünün içinde bir parça, hem o parçanın içinde koca bir yapayalnız.

İşte o parça olduğunuzda, kendinizi az önce yağmurla ıslanmış ve rüzgarda salınan bir çimen gibi hissedebiliyorsunuz mesela. Ya da binlerce mezarın içinden yürürken "Benim şehrimden de atalarım burada şehit oldu." dediğinizde vız vızlayarak burnunuzun ucundan geçen bir arının onca anıt üzerinden İzmir yazanın toprağına bırakılmış güle konması sizi tir tir titretebiliyor.

Günlük hayatta, öyle bir saniyeliğine gözümüzün önünden uçup giden bazı anlar var ve o anları yakalayabilenler, o bir saliselik kapıdan içeri girebilenler Alice Harikalar Diyarı'ndaki gibi çoğu insanın hiç bilmediği farklı bir algı seviyesine geçiyorlar bence.

Bu kareleri ise, Kaz Dağları'nda çektim. Doğanın o eşsiz mucizesinde... Cennet tam da burada, şu an kapısını bize açtı dediğim bir yerde... Hayatımın geri kalanında, burada akan bir su olsam, burada köklü bir ağaç olsam... diyebildiğim nadide bir köşesinde. Oysa cennetin kapıları bize açıkken arka fonda sadece nargile içenler, ayaklarını suya sokup mangal yakanlar, darbuka çalıp göbek atanlar varken... Dönüp haykırmak istedim "Koca Çanakkale'de bunu yapabileceğiniz milyonlarca başka sıradan alan varken, bu cennete bu saygısızlığı yapmak niye? "

Belki en büyük hata, her zaman her yerden bir şey alabileceğimizi düşünmemiz. Çünkü hayat, birçoğumuza göre hep bir almak ve vermek meselesi. Bilmediğimiz bir şey var oysa ki, "bütün olmak".
Doğanın eşsiz bir köşesinde, senden yaşlı bir ağacın eteğinde, sürekli akan bir nehrin suyuna bakarken o ağaç olmak, akan su olmak mesela. Bir sokak düğününde darbuka çalarken beceremesen bile göbek atan olmak... Vermeden, almadan, tek bir an... Sadece, neredeysen o an onunla bütün olmak... Evren ile arandaki görünmez kordon bağına saygı duymak aslında, bu kadar net!

Denize uzak bir tarlada yüzlerce martı... Neyin peşindeler bilinmez... Bir traktör geçiyor ben "Makinem nerde?" diye aranırken sonra hepsi uçuyor. Üzülüyorum "Ben bu anı sonsuza kadar saklamak istiyordum oysa!" diye, yanımdakiler "Ne var ki?" diyor. Evet, belki sıradan, ama sıradanlık dediğiniz şey gözün alışması değil mi bir yerde? Küçük Prens, alışmayan, saf ve meraklı bir çocuk olduğu için hep içimizde. Kimse artık öyle kalmadığı için, Küçük Prens'i, Şeker Portakalı'nın Zeze'sini çok seviyoruz oysa ki, değil mi?

Assos'ta, dağın başında eski bir köy evinin butik bahçesinde... Gece vardığımız karanlıklar içindeki otel, sabah bu mucizeyi sunuyor bize. Her yer o kadar yeşil ki, gözümüzü alamıyoruz. Sonra kahvaltımız geliyor, otelin kedisi Pırtık ile birlikte. Pırtık, sevilmeye en müsait kedilerden biri ama karakterli. Üstüne atlamayı seviyor. Öyle durmayı değil. Ama biz bir fotoğraf çekilelim dediğimizde, bir bakıyoruz ki o da poz vermiş. Bakınca sadece bir poz ve "Aman kedi işte!" değil mi? Değil.

Bozcaada'da bir sabah kahvaltısı, henüz gece içtiklerimiz bünyemizi terk etmemiş. Yüzümüz gözümüz şiş, çay ve peynire odaklanmışız ama bir yandan da yemeye üşeniyoruz. Gittiğimiz kafenin çalışanı, yıkadığı havluyu güneşe koyuyor kurusun diye bir sandalye üstünde. Sonra bacağıma bir kedi sürtünüyor. Ardından atlayıveriyor ilerideki sandalye üstüne, bir güzel uyuyor. Ben güne ayıyorum birden, yerimden fırlıyorum ve bir fotoğraf çekiyorum. Ne var ki şimdi bunda, hem ayrıca yine mi kedi? Değil işte, değil...

Hani hayatımızda sürekli mızmızlanıp her şeyden bıktığımız, hep söylendiğimiz anlar oluyor ya ve o anlarda diyebiliyoruz "Başka hayatlar ne kadar da ışıltılı." Değil aslında arkadaşım değil, Oscar Wilde demiş ben de sana diyeyim "Aslında hepimiz bok çukurundayız ama bazılarımız yıldızlara bakıyoruz." Birçok sınavı vermek için geldiğimiz bu dünyada, bazılarımız o çukur yerine yıldızlara, doğaya, ahenk içindeki diğer canlılara bakıyor ve o bir saliselik kapıdan giriyor korkmadan. Aslında tüm meselemiz ve farkımız bu... Ama işte keşke sen de benim gözlerimden görebilsen...