Şekerden Tablolar: En Güzel Günlerimiz; Henüz Yaşamadıklarımız...

Şimdilerde yeni bir moda var, herkes sosyal medyada bir diğeri ile can ciğer.
Herkes, muhteşem, herkes iyi bir şey, sıfatımsı, zamirimsi...
Herkesin önünde bir canım.
Özen Yula diyor ki, "Aşklar, epeydir koyu ve derin değil." Ekliyorum dostluklar, arkadaşlıklar da.
O da ekliyor ve diyor ki "Zaten insanoğlu epeydir koyu ve derin değil."
Bi gidin... Şimdi oldu!

Sen hiç yapmıyor musun böyle canımlar cicimler diyeceksiniz. Yapıyorum, giderek o kadar temkinli yapıyorum ki hatta. Ve ne yazık ki -ve çok şükür ki- benim güzel kafam o çıkar ilişkilerine hiç çalışmadığından içtenlikle yapıyorum bunu. Karşılık beklemeden, seçerek, bilerek, isteyerek..

Neyse, ben nasıl düştüm bu konunun içine.

Aslında şunu söyleyecektim: Evet birçok insan diğer birçoklarına hep bir yağ bal. Nedeni de, takipçi kazanmak, sempati kazanmak, benim tahmin edemeyeceğim birçok şeyi planlamak vs.

Ama özünde şöyle şeyler de var. Mesela, size çok içtenlikle yaklaşan insanlar. Sizin emeğinize değer veren insanlar. Naif, ince düşünceli, nazik insanlar...
Gerçekten çok şükür, binlerce şükür...
Sanki ilahi bir güç, bu kız kendini korumayı beceremez en iyisi ben bir göz kulak olayım diyerek beni o tarz insanlardan koruyor da diğerlerinin bana ulaşmasını sağlıyor.
Onlarla güzel işler yapıyoruz.
Mesela bir tablo yapın ama mutlaka Nazım Hikmet'in bu dizesini yazın. Bu bizim için çok değerli diyebiliyorlar.
Yazıyorum. Sonra şükrediyorum.
Sonra paylaşırken bir sürü canım bir sürü teşekkür ifade etmek istiyorum.
İlk kısımda anlattığım yapaylık elimi kolumu bağlıyor.
Demek istediklerimin yüzde onunu yazıp ifade ettiğime inanmak istiyorum.
İşte onların en güzellerinden biri Sevilay ve Ezgi'nin hikayesi.
...

Özetle, işimi, bu işin bana kazandırdığı bütün altın kalpli insanları çok seviyorum.
Dünyada böyle insanlar var diyebiliyorum.
Diyemediğim, başkaları tarafından kirletilen kelimeler.
Onları da içimden diyorum, onlar o kelimeleri bırakıp soğuk yazışmaların moda olacağı o güne dek...