Bir Hikaye Yazıyoruz: Bölüm 9

Şimdi çok farklı bir yazıyla, hatta öyküyle karşınızdayım. Kısa süre önce 10 blogger toplandık, her birimizin bir parçasını yazdığı bir öykü olsun istedik. Sondan bir önceki, 9. bölüm bana aitti. Şimdi onu okuyacaksınız. Size tavsiyem, bu öyküden önce, anlamlı olması için sırayla bütün öyküleri okumanız. İnanın, harika zaman geçirecek ve bambaşka bir tecrübeyi deneyimleyeceksiniz.

1. bölüm: Müptezel
2. bölüm: 1 Delinin Günlükleri
3. bölüm: Dilek Eren
4. bölüm: Mor Rimel
5. bölüm: Sevdicann
6. bölüm: Yinelerden Bir Gün
7. bölüm: Bir Dünya Fikir
8. bölüm: Her Şeyden Konuşmalı

Siz, hiç altıncı kattan yere düştünüz mü? Bütün dünyanın utancını sırtınızda taşıdığınız tek bir an, bir anı oldu mu? Hiç hayattan silinmek istediniz mi?

Ben düştüm... Ben, artık o anıyım... Ben, bugün hayattan silinmek istedim. Oysa silinemem. Şu anda hayattan silinmem hikayemi daha da ölümsüzleştirir çünkü.

Çocukken günlük tutardım ve orada kalktım, yüzümü yıkadım gibi robotik cümlelerden sonra o gün ne hissettiysem, yaşadıysam yazardım. Hayallerimi de anlatırdım uzun uzun. Çünkü her çocuk gibi benim de olağanüstü bir hayal dünyam vardı. Bu durum evde dikkat çekmeye başladığında, günlüğümü okula götürmeye başladım. Hiç unutmuyorum, ilkokul dördüncü sınıftaydım. Çantamda günlüğüm, teneffüs zili çalmıştı. Selim adında bir çocuğa, Cedric'in Chen'e aşık olduğu kadar aşıktım. Yalnız değildim, ilkokulda hep böyle olur zaten. Herkes hep aynı kişiye aşık olur. Benim dışımda bütün sınıfın kızları da ona aşıktı. Ve her şeyden habersiz ayran ve simit almak için kantine yöneldiğim o dakikalarda bütün sınıf günlüğümü elden ele dolaştırıp benim Selim'e duyduğum komik aşkı konuşuyordu. "Fillerin burnunda balon olan bir sahilde onunla taş sektirmek istiyoormuuuş."
...
Kumsallarda develer olur da fillerin olması tuhaf mıydı? Hortumlarında balonlar olması beni neden kaçık yapıyordu? Neden eylemleri uzata uzata haykırıyorlardı? Bu hayalde beni rezil eden ne vardı? Şimdi bilemiyorum; ama o gün, o kadar üzüldüm ki, kendimi kütüphaneye kapattım. Saatlerce çıkmadım, elimde paramparça ettiğim günlüğüm ağladım, durdum. Annem okula çağrıldı. Odadan güçlükle çıkarıldım. Annemin yüzüne unutamadığım bir utanç yerleşmişti. Biraz hasta hissettiğimde bebek aspirini diye bir şey verirdi annem. Kendimi hiç bu kadar kötü hissetmemiştim. Eve vardığımızda gizlice tam 12 tane içtim. Sonra, annemin terzi makasını aldım ve saçlarımı çılgınca kestim. Ölmedim, yaramaz ve çirkin bir kız çocuğuna dönüştüm, kendimi daha iyi de hissetmedim. Ama bir daha yazmadım, insanların kelimelerle sizin hayatınızda istediği gibi dolaşmasından kötü bir şey yoktu çünkü! Hayatım boyunca denizde taş sektirmedim, aşk ise, bir zamanlar masum bir çocuğun parçalanmış defteri gibi içimde uzun yıllar bir yara olarak kaldı.

Size bunları neden anlattım, biliyor musunuz? Ben, bugün, bu yaşımda işte o anıyı yeniden yaşadım.

Görüyorsunuz ya, bu dünyada sınavlarımız hiç bitmiyor. Hatta, biraz farkındalığınız varsa göreceksiniz, bütün sınavlar aynı yerden geliyor. Alt edene kadar. Çocukken alt edememiştim, şimdi nasıl edeceğimi bilmiyorum. Her acımda yaptığım gibi yine elime bir makas aldım. Hayır, bu sefer kesmeyeceğim. Saçları kesmek acımı artırıyor. Tam da böyle bir anda Savaş'ı ve Barış'ı hatırlatıyor bana. Bir hastane odasında Barış'ı yıllar sonra bulmuşken, Savaş'ın telefonda beni arayıp ona ne söyleyeceğini bile önemsemeden "Boşanıyoruz. Sana Alev'le mutluluklar." diye bağırıp Barış'tan güç aldığım günleri hatırlatıyor.

Belki biri yardımcı olur bana? Belki beni Savaş ve Barış'ın yol açtığı bu dramadan kurtarabilir. Tabii önce hikayemi anlatmam gerek. Yine kalbim çarpıyor hızlı hızlı. Çünkü benim hikayemi artık herkes biliyor.

Barış, benim yıllar sonra kendimi en kötü hissettiğim zamanda karşıma çıkan o eski sevda, son aylarda hep yanımdaydı. İyiliğinizi isteyen insanların niyeti sorgulanır mıydı? Sorgulamadım, düşünmedim. İyi bir insandı. Onu tutkuyla sevdiğim zamanları, üniversite yıllarımı unutmamıştım. Beni seviyor muydu o zamanlar? Kim bilir. Benim onu sevdiğimi bile bilmiyordu ki...

Üniversite bitti, aradan yıllar geçti, onu bir daha hiç görmedim. Kendime mutlu bir hayat kurdum. Sonra, ayağımın altındaki o toprak kaydı. Tutunacak bir şey aradım, eşim tanımadığım alevli esmer bir boşlukta düşerken. Hayat, hep bir tutunma meselesidir, demişti bir arkadaşım. Ben de alkolle kendime zarar verdiğim o noktada, Barış'a tutundum. Ama bu tutunmanın bir ilişki olmadığını, olamayacağını, bu denli incinmişken bir başkası ile yol alamayacağımı ve geçmişte itiraf edemesem de onu çok sevdiğimi ama eski aşkların geçmişte kalması gerektiğini ona en başında söyledim. Hiç saklamadan, sakınmadan, canı yanan bir kadın olarak bir başka erkeğin canını yakmaya çalışmadan.

-Bunları duyarken gözünden gerçekten bir buğu geçmiş miydi? O anda mı karar vermişti beni hiç ummayacağım bir yöntemle yeniden kazanmaya çalışmaya?-

Barış, boşanma sürecinde asırlık bir ağaç gibi sardı beni, ilkyardım çantamdı belki de. En kötü anlarımda bir omuz oldu. Her "an"ı, her anıyı saklamasını bildi, ne çok şeyi anlattım ona. Kimseye bir derdimi anlatamam oysa. Güvenemem. Başka kulaklara gitmesinden korkarım. Aynı o eski defterdeki gibi acılar getirsin istemem.

Dün, önemli bir iş için bir süreliğine yeniden Roma'ya dönmesinin zamanının geldiğini söylediğinde ona sarılıp ağlamıştım. Şimdi ise, kuryenin getirdiği bu kutunun içinde ne olduğunu bilerek hayalkırıklığı ile doluyum. Aldatmanın bütün türlerini tecrübe ettim bana kalırsa. Hem de ikincisi, ilkinden de kötü. İlkokul dördüncü sınıftaki o korkunç güne döndürebilecek kadar kötü.

Kutunun içinde bir kitap, kitabın üstünde ise şöyle bir not var.

"Üniversite birinci sınıfta, Before Sunset'i izlediğimiz günü hatırlıyor musun? Nasıl hayranlık duyduğunu? Hikayedeki kadın olmak istediğini itiraf ettiğin anı? O yazardan nasıl etkilendiğini aklımdan silemedim hiç. Savaş'tan önce bunu sana itiraf edemediğim için bağışla beni. Ayrıca, gerçek olmayan ama gerçekleşeceği günü sabırsızlıkla beklediğim birkaç hayalimi de koydum seninle ilgili. Kızma bana. Seni çok sevdim. Kendini aldatılmış hissedeceğini biliyorum. Ama bunları aştığımız gün yeniden karşılacağız. Sen artık hazır olacaksın ve biz sevgili olacağız. Bu kitabın tek amacı bu. Seni her zaman seven..."

Seni nasıl affedebilirim? Google'a adını yazınca karşıma çıkan benim hikayem ikinci baskısını ben Savaş-Barış uykumdayken yapmış, hatta bırak sonsuza gidecek sayfalarını, sesli kitap özelliğini bile almış.

Bugünden sonra ben, tüm zaaflarıyla, korkularıyla, acılarıyla kitabı okuyan, dinleyen herkesin tanıyacağı bir insanım. 19 yaşın saflığıyla, bir filmin romantizminden etkilenerek bunu istemem yıllar sonra başıma gelmesini haklı çıkarabilir mi?

Nasıl anlamadım? Hayatım hakkında meraklı meraklı sorduğu her sorudan nasıl kuşkulanmadım? Neden yıllar sonra Roma'dan döner dönmez beni aradığını sorgulamadım? Ayrıca, madem yazacaksın hiç olmazsa ismimi, yaşadığım yeri ve hatta henüz bu tufandan habersiz Savaş'ın ismini değiştir be adam!

Neyse ki, en dedikoducu arkadaşım Vildan, kurye gelmeden az önce, tüm ağzısıkılığıma rağmen benden zorlukla edindiği birkaç bilgiyle evimden çıktı ve muhtemelen soluğu anlatmak için bir başkasının evinde aldı. Ama işte neyse ki, kitabı ve diğer detayları bilmiyor. Henüz...

Kitapla birlikte Roma için bir ay sonrasına bir uçak bileti var. Gerçekten onu affedebileceğimi, hele bunun bir aylık bir sürede gerçekleşeceğini ummuş olabilir mi? Peki ya ben, şimdi ne yapacağım?

Yılın başı böyle başlarsa sonunu kestiremiyorum demiştim, nasıl da haklıymışım.
***

Benden bu kadar. Şimdi sıra The Great Pretender'da. Heyecanla son bölümü bekliyorum.