Kitapların Dayanılabilir Yalnızlığı

Bazen diyorum ki, elimde olsa kendime kitaplardan bir dünya kurar ve kitap sevgisi olmayan kimseyi o dünyaya sokmazdım. Ekmeğimi fırından alırken Anna Karenina'yı konuşmak isterdim örneğin, manava gittiğimde domateslerimi tartacağı yerde "İki dakika beklerseniz, en heyecanlı yerindeyim." diyen bir esnafı görmek isterdim. Ne hayaller ama!

Dış çevremizin tamamını o kişilerden seçemesek de, en yakın arkadaşlarımı sadece kitap severlerden seçmeyi yeğliyorum ben. 

Ne kadar az dedikodu...

Ne çok fikir...

Ne olağanüstü düşünceler...

Ne denli rafine bir yaşam...

Sıfır hayalgücü ve yüzde yüz bireysellik olan insanlara katlanamıyorum. Gördüğü ile yetinene, yetindiğini anlamsızca savunanına. Öğrenme sürecini okulla ve okul dışı saçma sapan ticaret/kurumsal uyanıklıklarla tamamlamış olanına.

Halamla annem "İnsan sevmiyorsun sen." diyorlar.

Ben "Siz bayağı insanları seviyorsunuz da bir işe mi yarıyor?" diyorum.

Ne kadar çok mutsuzluk, ne denli başkaları...

Paralel evrenlerden birinde yürüyorum.

Yanımda ne kadar az insan. Az ama özler. Hepsi birer ansiklopedi. Benim için büyük mutluluk.

Geçen gün bir arkadaşım "Çığlık atmak istiyorum Yeliz." dedi. Yüzlerce insan çevremdeyken çığlık çığlığa "Nasıl benim gördüklerimi göremiyorsunuz. Nasıl gündelik hayatın sizi uyuşturmasına izin veriyorsunuz. Nasıl bu denli körsünüz! Topunuzun canı cehenneme!" diye. Daha bu noktada olmadığımdan, daha doğrusu o noktayı belki çoktan geçtim ama, insanları değiştirmek gibi bir gayem olmadığından ve umursamadığımdan, sessizce güldüm.

Onun yerine, kendi kendinin çığlığı olmasını önerdim.

Fi'de Can Manay en manipüle edici davranışlarından birini ortaya koyduğu gecede Deniz'e yükleniyor.

Deniz'in zayıf noktasını bulmaya çalışıyor. Çünkü, o sohbette Deniz sistemin bizi zayıf noktalarımızdan yakalayıp içine çektiğini savunuyor. Aç birini doyurup kendini iyi hissetmek gibi.

Denizse, böyle bir noktası olmadığını, çünkü o noktayı bulduğu anda onunla yüzleşip hayatından çıkardığını söylüyor.

Bu nedenle işimiz hep kendimizle.

Bazen de diyorum ki, üç beş pahalı çanta alıp sevinen, ya da aklını bütün gün burnuna gözüne adayan o kızlardan olsaydım da herkes mutlu olsaydı çevremde.