Formüllerin Anormal Hüznü

Hayatın çok acayip bir matematiği var. Feng Şhui'deki ayna gibi... Gördüğünü çoğaltıyor.

Sendeki paraysa, parayı...

Sevgiyse, sevgiyi...

Mutluluksa, mutluluğu...

Ne güzel değil mi? Kuşkusuz güzel, su katılamayacak kadar güzel.

Ama o matematiksel formüle bir yerinde xyz dışında bir harf girerse, mesela en sessiz harflerden "j", hiçbir formüle girdiği görülmemiş, ama o da alfabenin bir harfi, o da hayatın bir unsuru, onun da en doğal hakkı bir formüle dahil olmak, giremez mi? Girebilir, elbette. Ama işte girerse o j, bir hastalık olarak, işsizlik olarak, milyonlarca sorundan biri olarak, ihanet olarak, yalnızlık olarak, neyse, her neyse ve bir şekilde formüle girerse...

Hiçbirimizin hayatı, xyz değil, sesli sessiz onlarca harfle, onlarca suskunlukla, noktalama işaretleriyle bir formül yaratıyoruz kendimizce. Hiçbirimizin formülü bir diğeri ile aynı değil. Eş bile olsak, kardeş bile olsak, formüllerimiz çok benzese de öyle değil, aynı değil.

Ve formülümüzdeki bazı harfler o aynada acıyı çoğaltabilir.

Gördüğü fakirliği...

Yalnızlığı...

Mutsuzluğu...

Hüznü...

İhaneti... (Allah aşkına ihanet sadece aldatılmak mıdır? Bu mu gelir başka akıllara? İhanetin en kötüsü sevdiklerin arasında bencillik adıyla en hızlı yaygınlaşanıdır bence.)

Anlaşılamamayı...

Anlatamamayı...

Benim formülüm uzun zamandır ahenk içinde dans ediyor xyz ve j'lerle...

Ama hayat bir yerde o j'ye bir vurgu yapıyor çoğaltarak. 

Saflıkla bakıyorsun çevrene.

Yusuf Atılgan, diyorsun, ne de haklıymış...

"İnsanlara güveniyorum, bugünkü benim son aldanışım olmayacak."