Hassas Ruhlar İçin Hayatta Kalma Rehberi

Böyle bir şey yok. Bunu demiş olabilir misiniz?
"Hızlı kilo verme rehberi"
Bunu?
"Gelirinizi artırma rehberi"
Hımm... Peki...
"Zengin koca bulma rehberi"
O da mı değil? Bunu?
"Otostopçunun Galaksi Rehberi"
***

Dün gece bir yandan bloğuma Pamuk Prenses pastasını yazıyorum, gece 12. Haberlerde, Yunan sularında batan bir tekne, mülteciler ve boğularak ölen 3 çocuk... Teknenin kaptanını, acımasızca yakalıyor Yunan askerleri (iyi de yapıyorlar oh), üç tabutun başına dikiyorlar, yerde. Üç cansız minik ceset tek tek geliyor. Babalardan biri geliyor, teşhis etmek için. Baba, kahroluyor. Ve insan taciri olan Özcan D. ağlıyor. Hem de ne ağlama...
Burada güle oynaya yazıyı yazarken bırakıyorum, başlıyorum hönk hönk ağlamaya... Hiçbir suçu yokken ölen o bebekler için, ülkelerini terk etmek zorunda bırakılmış o insanlar için, onların ölümüne sebep olan o adam için...
Adama neredeyse gidip sarılıcam, tamam tamam, kim bilir neden kıydın o canlara, hakkın yoktu ve kim bilir daha ne bedeller ödeyeceksin bu acı için ama senin de ne dertlerin vardı içinde. Belki de, aynı ağlamayı gördüğüm aile dizimlerindeki gibi "Elinden gelenin en iyisi belki de buydu." diyeceğim. Oysa, iki dakika önce beter olsun, oh olsun diyordum.
Eşim inanamaz gözlerle bana bakıyor, kim için ağladığımı ve neden ağladığımı kestiremiyor. Akşam şehit haberlerinde oğullarını kaybeden babaların kabullenişine ağladığımı hatırlıyor ve içinden beni muhtemelen bir fanusa kapatıp ara sıra sulamasını ve dış dünya ile bağımı kesmesi gerektiğini bilerek.

Ağlama sensörlerim bu ara sonuna kadar açılmış olduğundan duygusal filmler bir yana macera peşinde koşuyoruz. Erkek kardeşim İzmir'den gelmiş, gecenin bir yarısı Everest izliyoruz. --Spoiler-- Sonunda birileri ölüyor, ben hıçkırıklarımı yutuyorum iki erkek arasında alay konusu olmamak için, iki dakika içinde boğazım şişiyor. Yutkunamıyorum. -Ne zaman ağlayamasam böyle işte!- Hemen yatağa giriyorum. Sabah gözümü açıyorum: Everest'in doruğu ve ölenler gözümün önünde. Bütün gün düşünüyorum filmi, ben unutmaya çalıştıkça geliyor aklıma. En son akşam eşim diyor ki, ya o film bütün gün aklıma geldi. Ne diye çıkarlar Everest'in tepesine, ölümlü dünya işte!
Ona filmden bir replikle yanıt veriyorum: "Çünkü, dağ oradaydı."
Hiçbir zaman Everest'e ya da dünyanın herhangi bir dağına tırmanamam, ama o hissi biliyorum. O dağın orada, o hayalin, hedefin orada olup seni beklemesi hissini. Ve pes etmenin de zaten ölmek olduğunu biliyorum. Can Dündar'ı hatırlıyorum, en eski yazılarından birini: "Ne göze alabildim, ne gözümü alabildim." deyişini... Gözünü alanların bir kez, alamayanların bir ömür boyunca her gün öldüğünü bilerek...

Şimdi sorarım size... Var mı bunun bir rehberi? Hayatta kalmak, umursamamak, acı çekmemek için...
Tutunabilmek için hayata... Bunca acıya rağmen...
Var mı bir bildiğiniz? Yoksa siz, doğuştan şanslılardan mısınız? Tüm acıları teğet geçenlerden, tüm haksızlıkları yeni ayakkabılarınıza bakarak savuranlardan mı?
Bir psikiyatriste git, bak bir ilaç adı vereyim mi diyeceksiniz? Durun ben size vereyim isimlerini ve beyinlerinizi nasıl zehirlediklerini.
Tutunamamak da ne demekmiş mi diyeceksiniz. Kırmızı tuğla kitap diyeceğim. Hani okumadan birçok repliğini Poyraz Karayel'den bildiğiniz ama o diziyi tüm tekrarlarıyla 850 kez izleyeceğiniz halde repliklerinin esinlenmenin ötesine geçtiği kitabı hiç okumayacağınızı bilerek.
Sahi, kimden öğreneceğiz biz hayatta kalmayı?
Var mı birileri?
Tüm mutlulukları yaşamış, tüm acıları görmüş, hepsini yüreğinin derinliklerinde hissedip hayata yine de devam edebilmiş birileri...
Tanıdığım birkaç kişi var, hepsi yazar ve sanatçı ve hepsi çoktan ölü. Ne acı...