Benim Hikayem

Tüm sorularınız, siparişleriniz ve harika fikirleriniz için:

benimtatlihikayem@gmail.com

Benim hikayem...

1984 yılında İzmir'de başladı. Önce birkaç yıl arayla gelen iki tatlı ufaklığın ablası oldum. Her zaman bir parçası olmaktan gurur duyduğum İzmir Kız Lisesi'nde lise eğitimimi tamamladıktan sonra Dokuz Eylül Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi'nden 2007 yılında mezun oldum.
-Araya, sırf meraktan başka bölümler de ekledim ama sorarsanız bir işime yaramadı.-
Daha okurken başlayan İnsan Kaynakları kariyerim, bir an bile sorgulamadan aşkla 2013 yılına kadar devam etti.
O devam ederken, ben aklıma esen her şeyin peşine düştüm. Bin bir merakla workshoplara katıldım, gördüğüm her güzel hobinin peşinden gittim. Bazısını beceremesem de yeni diller, yeni danslar, fikirler hep ilgimi çekti.

2011 yılında, evlendim ve İstanbul'a yerleştim. Hala İnsan Kaynakları alanında -çılgınlar gibi- çalışıyor, saatler süren işkenceler sonrası çalıştığım şirkete ulaşıyor, bazen ama bu nasıl bir hayat diye isyan ediyor ve yine de sonsuza dek bu işi yapmayı planlıyordum. Sonuçta, ben bir beyaz yaka olmak üzere eğitilmiş ve ehlileşmiştim. Uğruna, kaç yıl ücretsiz staj yapmış, kaç yıl da bilimum zorluklara katlanmıştım. Sonunda nihayete ermiş bir kariyerim ve ay sonunda fena sayılmayan bir banka hesabım vardı. Daha ne olsundu?

Ama bir gün bir şey oldu. Bir şey her ne yapıyorsan bırak, der gibiydi. Aynı şey, "Penilisin lazım, penisilin. Ateşin düşmüyor, boğazın patlarcasına şiş, ölüyorsun." da der gibiydi. Ama tahmin edersiniz ki penilisin, tam zamanlı bir işi bırakmaktan daha az maliyetliydi :) Sonunda, bir şeylerin özünde hiç de olması gerektiği gibi gitmediğini ve ben o şeyin izinden gitmedikçe bedenimin benimle oyunlar oynayacağını hissettim. Hayır, elbette bir penisilin iğnesi daha yiyemezdim. O acıyı tahmin bile edemezsiniz!-Tabii ki tek neden buydu!- Ruhumun oksijen alması için plansız programsız işimi bıraktım -birlikte çalıştığım insanlar kimsenin plansız ve programsız bir işi bırakacağına inanamadıklarından uzun süre çok önemli ve gizli bir planım olduğuna inandılar, ben de içimden onlara kıskıs güldüm ki mesleği insanların kariyerine yön vermek olan biri için bu varsayımları mantıksızca da sayılmazdı, ama yoktu ve genellikle hala yok- Zaten sonrasında da bu kararımı bir saniye bile sorgulamadım, desem tadından yenmezdi değil mi? Ne yazık ki bir Woody Allen karakteri ya da Amelie değilim. Elbetteki sorguladım ama ilk kez yeni yollar keşfetme fırsatını yakalamıştım. Bunca yılım, mantıklı kararlarla geçmişti. Hayat, hep beni delirtmiş ama ben onu hiç delirtmemiştim. Artık azıcık deliliğin sınırlarını zorlayabilirdim.
Fonda yıllar sonra okuyacağım ve başımın ucuna koyacağım bir kitaptaki şarkı çalıyordu, ama ben o kitabı geç okuduğumdan o gün şarkıyı söylediğimi hiç anlamadım.
"Elveda ve bütün o balıklar için teşekkürler!" (*So long and thanks for all the fish!)

Bir süre, İnsan Kaynakları dışında yapabileceğim işleri düşündüm. Çok fazla seçenek yoktu. Ömrümün sonuna kadar sadece kitap okuyabilir ya da sadece yazı yazabilirdim -ki yıllar önce bir kadın gözlerimin içine bakarak "Sen ileride yazı yazarak para kazanacaksın" dediği o andan sonra hep bunu ümit etmiştim- ama bunlar kısa zamanda mümkün değil gibiydi. Aslına bakarsanız, uzun zamanda da değil gibiydi. :) Dedektif olabilirdim -bej renk trençkotum ve olayları çözecek kadar dizi bilgim vardı.- Aslında en çok istediğim seçeneklerden biri de bir Starbucks'ın arka mutfağında sürekli kahve hazırlamak ama kimsenin yüzünü görmeden sadece insanlara kolumu uzatıp kahvesini vermek ve tüm gün kahve kokusunu içime çekmekti. -Bir gün toplum nezdinde gayet prestijli bir mesleği olan bir dostum sabah işe giderken çöp toplayıcısı görmüş ve bu işe gitmek yerine keşke o işi yapsam demişti, oysa ben çöp kutularından fırlayan kedilerden hep korktuğumdan onu düşünememiştim, şimdi benimkilere uçuk mu diyorsunuz?- Ne yapabileceğimi düşündüğüm günler, saatler tamamen mutfakta geçiyor, sürekli arkadaşlarımızı eve çağırıyor ve inanılmaz yemekler, tatlılar yapıyordum. Ve 20 saatimi mutfakta bile geçirsem asla yorulmuyor, sürekli Julia Child gibi çoşkuyla gülümsüyordum. Cevap en baştan beri önümdeydi; yeni yolum mutfaktan geçmeliydi!

Kısa süre sonra aklıma şekerden fikirler düştü, ben de peşlerine düştüm. Bloğumu yazmaya başladım. Birçok profesyonelden eğitim aldım. Bu işe başlarken, şimdi yarattığım güzellikleri yaratabileceğim aklımın ucundan geçmezdi. Ama yol, bana zorluklarının yanında kimseye göstermediği güzelliklerini de sundu. O fısıltılar önce fikrime düştüler, sonra gerçeğe dönüştüler ve kalplere ulaştılar.
Bugüne kadar hiç düşünülmemiş olan birçok şey yaptım. Yüzlerce adet kitapsevere ulaşan kitap kurtlarım, çalışmalarımı sanata dönüştüren şekerden çerçevelerim ve tüketilmek yerine ömür boyu saklanabilecek diğer şekerden figürlerim. Onlara evinde ve kalbinde bir yuva açıp beni bambaşka bir yöne sürükleyen herkese çok teşekkür ederim.

Aynı zamanda, yediğimiz her şeyin enerjisini yapan kişinin elinden aldığımızı bildiğimden, reiki 1 ve 2 inisinasyonu aldım. Mümkün olduğunca, elimden çıkan her lezzete sadece olumlu enerjileri yansıttım. (Edit 1: Mayıs 2016'da reiki 3a Edit 2: Mart 2017'de Theta Healing eğitimlerini aldım. Edit 3: Ocak 2017'de uzun zamandır düşlediğim Tırtılın Düşü'nü kendim gibi meraklı ve bilgi oburu tırtıllarla tanışmak için yazmaya başladım. Edit 4: Hala bir planım yok ve plansız olmak sanırım tek planım.)

En önemlisi, tüm bu süreçte özellikle eşimden aldığım motive edici ve devam etmemi sağlayıcı desteklerdi. Biliyorum ki, onun için de bu durum hiç kolay olmadı ve belki bir süre daha olmayacak.

Bu yolun her adımından, bu yolda karşıma çıkan her insanın hikayesine şekerle dokunmaktan inanılmaz keyif alıyorum ve hayatımı olmasa da iş hayatımı değiştirmem konusunda beni yüreklendiren bir kitaptan alıntıyla hikayemi şimdilik "..." ile bitiyorum.
"Ne kadar kazandığımı merak ediyorsun,
Ben fark yaratıyorum. Peki ya sen?"

Sizin için de güzellikler yaratmamı isterseniz iletişim adresim:

benimtatlihikayem@gmail.com

Oldum olası telefonda iletişim insanı olamadım ne yazık ki. Bu nedenle, yazılı iletişim sığınma aracım. Ama en büyük hayalim, siparişler vasıtası ile arkadaş olduğum herkesle bir kahve içebilmek. Hatta siparişleri kargo yerine, atölyemde bir kahve ve güzel bir sohbet eşliğinde teslim edebilmek. Şimdilik mümkün değil, ama bir gün gerçek olacağını tüm kalbimle biliyorum.

Her nerede ne yapıyorsanız, hep mutlu ve kendinize karşı dürüst olmanız dileğiyle...

İlhamınız hep sizinle olsun ve bu dünyaya geliş amacınız her ne ise onu yaratma potansiyelinizi sonsuza dek korusun...
Aşkla ve sevgiyle...
Yeliz

Not: Beni fazlasıyla tanıdın, peki sen kimsin? Bir yorumla seni tanımama izin verir misin?