Okudum: Kardeşimin Hikayesi, Yüreğim Seni Çok Sevdi, Ödünç Yaşamlar
2013 Aralık ayında okuduğum bazı kitaplar var, bir tanesi hariç diğerlerinin paylaşmak istediğim sayfalaları olmadı.
İlki, Zülfü Livaneli'nin romanı "Kardeşimin Hikayesi". Serenad sonrası Zülfü Livaneli hayranlığım arttı. Güzel bir kurgusu vardı ve sürekleyici bir kitaptı.
İkincisi ise, Canan Tan'ın romanı "Yüreğim Seni Çok Sevdi"; severek okuduğumu söyleyemem. Anlatımı düz, hikaye sığ ve karakterler kendini sevdirmedi.
Üçüncüsü, Ali Poyrazoğlu'nun yazılarından oluşan kitabı Ödünç Yaşamlar. Burada anlatılan bir hikayeden çok etkilendim. Özetle, işini yapan ama işini sevmeyen insanları anlatıyordu. Aynı hikayeyi birkaç kez daha okudum. Tiyatroda gençlik hayaliyle yaptığı konuşma da beni etkiledi. "Sevgiye daha fazla zaman ayır."
Öyle bir sayfasına denk geldim ki kendi kendime uzun zamandır sorduğum "Tiyatroya neden gideriz? Sanatla, edebiyatla neden ilgileniriz? Neden ilgilenmeliyiz? Neden bizim can damarımız olmalı? Onlarsız kalırsak bizi nasıl bir son bekler?" sorularımın cevabı oldu.
Bir ot gibi değil, çağdaş bir insan gibi bu dünyadan göçmemiz umuduyla...
...
*Fotoğraf Ali Poyrazoğlu'nun Ödünç Yaşamlar adlı kitabından alıntıdır.
İlki, Zülfü Livaneli'nin romanı "Kardeşimin Hikayesi". Serenad sonrası Zülfü Livaneli hayranlığım arttı. Güzel bir kurgusu vardı ve sürekleyici bir kitaptı.
İkincisi ise, Canan Tan'ın romanı "Yüreğim Seni Çok Sevdi"; severek okuduğumu söyleyemem. Anlatımı düz, hikaye sığ ve karakterler kendini sevdirmedi.
Üçüncüsü, Ali Poyrazoğlu'nun yazılarından oluşan kitabı Ödünç Yaşamlar. Burada anlatılan bir hikayeden çok etkilendim. Özetle, işini yapan ama işini sevmeyen insanları anlatıyordu. Aynı hikayeyi birkaç kez daha okudum. Tiyatroda gençlik hayaliyle yaptığı konuşma da beni etkiledi. "Sevgiye daha fazla zaman ayır."
Öyle bir sayfasına denk geldim ki kendi kendime uzun zamandır sorduğum "Tiyatroya neden gideriz? Sanatla, edebiyatla neden ilgileniriz? Neden ilgilenmeliyiz? Neden bizim can damarımız olmalı? Onlarsız kalırsak bizi nasıl bir son bekler?" sorularımın cevabı oldu.
Bir ot gibi değil, çağdaş bir insan gibi bu dünyadan göçmemiz umuduyla...
...
*Fotoğraf Ali Poyrazoğlu'nun Ödünç Yaşamlar adlı kitabından alıntıdır.
Son kitap dışındakileri ben de okudum, Canan Tanın okuduğum ilk ve son kitabıydı, tüm kitapları aynı moddaymış...
YanıtlaSilZülfü Livaneliye ise hayranım, Serenad bir baş yapıt bence, Kardeşimin Hikayesi de güzel, bir de Mutluluk'u tavsiye ederim.
Ben de sizin şu son cümlenizi çok beğendim :"Bir ot gibi değil, çağdaş bir insan gibi bu dünyadan göçmemiz umuduyla."
İnşallah :)
Merhabalar :)
SilMutluluğa değinmemişim, ben de çok sevmiştim o kitabını da. Canan Tan'a bir daha ben de şans vermem ama seveni de çok, ne de olsa beğenilerimiz objektif olmaktan uzak ama benim tarzım değilmiş onu anladım.
Ali Poyrazoğlu'nun bazı yazıları ve fikirleri beni çok etkiledi, aradığım sorunun cevabını da beğendiğiniz cümlede buldum :)
Yorumunuz için teşekkür ederim,
Sevgiler...
Zülfü Livaneli'yle ilk buluşmamız Kardeşimin Hikayesi'yle olacak. Sırada bekliyor kenarda. Sonrasında diğer kitaplarını da okuyacağımı ümit ediyorum.
YanıtlaSilBence çok seveceksin :)
Sil