Karadeniz Maceramız: 2. Gün- Pokut ve Sal Yaylaları

"Prenses gibi bir şey ama o bildiklerimizden değil..."

İstanbul çok sıcak ama ben çok mutluyum. Hayır, elbette klimam olduğu için değil :)

Size yaylaların en güzelini anlatacağım için bu mutluluk... Bu yazı dizisini burada bıraksam bile olur, çünkü en güzel cümlelerimi Pokut için kurduktan sonra diğerlerine pek övgü kalmayacak. -Şaka galiba, bilemedim.-

Yaylaların en güzeli de neresi dediğinizi duyar gibiyim. Tanıştırayım: Pokut Yaylası.

Hadi birkaç kez tekrarlayın. Pokut- Po-kut! Allahım, ismi bile nasıl güzel, nasıl sevimli!

Tahmin edeceğiniz üzere burası benim en sevdiğim Karadeniz yaylası.

Ama anlatmaya sevmediğim yanından başlayacağım. Hazır mıyız?

Hani benim ilk iki yazımda anlata anlata bitiremediğim ilk günümüz var ya -okudunuz di mi? okumadıysanız belli etmeden Tıkk Tıkk ve Tıkk Tıkk yapabilirsiniz- Pokut'un hikayesi işte o günün gecesinde başlıyor.

Saat çoktan gece ona gelmekteydi ki, biz Sümela'dan yola çıkıp Rize'ye ulaştık. Rehberimiz Tayfun'la hemen Pokut Yaylası'na çıkmadan önceki bir düzlükte buluştuk, minibüse atladık ve yola çıktık. O an hiçbirimiz çok cesurduk, hiç korkmadık diyemeyeceğim. Zifiri karanlık, karşımızda ucu bucağı görünmeyen kocaman bir dağ, taşlı çamurlu, tek arabanın geçebileceği altı uçurum patika yolları ve karanlık. Bir yerde inip arabayı itmemiz bile gerekti, artık artık korku kahkahayla karışıktı.

Bizden bir gün sonra, bir araba aynı yerde ne yazık ki hakimiyetini kaybetmiş ve uçmuşlar. Bu nedenle, bu yaylalara kiminle çıktığınız gerçekten çok önemli.

İki saatlik sarsıcı tırmanmanın ardından sağ salim Pokut'a vardık. Elimizde bavullarla (ki eşimin taşıdığı 18 kiloluk ikimizin ortak valiziydi.) daracık bir patikada 10 dakika kadar yürüyerek kalacağımız yer olan Plato'da Mola'ya ulaştık. Gece olduğundan nasıl bir yerde olduğumuzu anlamamıştık. Mesela ben gece zar zor yürüdüğüm o patikanın burası olduğunu gündüz gözüyle görünce çok şaşırdım. :)

Plato'da Mola'nın sahibi Ahmet abi, ulaştığımızda bize biraz kırgındı ve o kırgınlığı yaratmak belki de yaptığımız en büyük hataydı. Nedeni ne biliyor musunuz? Biz bilmiyorduk ama biz aslında akşam yemeğini orada yiyecekmişiz, ama bilmediğimizden ve uzun yolculuğumuzdan ötürü dayanamayacağımızdan yemeğe yetişemediğimiz gibi tüm hazırlıkları da boşuna gitmiş oldu. Kim bilir neler kaçırdık! Yine de, bize kıyamadı, hemen çay demledi. Şeyda mutfağı kullanmak için izin istedi, kendi evimizde gibi Şeyda'nın yaptığı türk kahvelerini yudumlayıp ilk gecemizi sona erdirmiş olduk.

Sabah uyandığımızda muhteşem bir manzara ve tereyağından, peynirine, reçeline kadar kendileri tarafından yapıldığı harika bir kahvaltı karşıladı bizi.

Ayrıca, içeride bir kütüphane ve yayla notları bulmak da ayrı bir gülümseme nedeniydi.

Bir kez daha yazmak istiyorum ki, Ahmet abinin bize gösterdiği yakınlık, samimiyet, babacanlık ve sakınmadan bizim için hazırladığı her şey o kadar özeldi ki... Sonrasında onu çok özleyeceğimizi bilerek Pokut'tan, yeniden geleceğimiz sözüyle ayrıldık.

Pokut'tan hemen yürüme mesafesindeki Sal Yaylası'na yarım saate yakın bir yürüyüşün ardından ulaştık. Fotoğrafta uzaklarda gördüğünüz yayla evleri Sal'a ait.

Bu da Sal'dan Pokut'un görüntüsü...

Bence, bir prensesti Pokut, ama o bildiğiniz masallardaki prenseslerden değil. Orman perileri tarafından büyütülmüş, bambaşka güzelliği olan biri gibiydi. Pokut'la yeniden görüşebilmek benim için artık güzel bir ümit...

Yarın Sal'dan sonrası sizlerle olacak...