Karadeniz Maceramız: Bir Hayat Dersi- Çat Köprüsü, Zilkale, Şelaleler...

Gerçekten görüyor muyuz?

Şu anda bu yazıyı yazarken diyorum ki, beş gün Paris'te çılgınlar gibi gezdin dolaştın, bir tek Shakespeare and Co. yazısı yazdın, sadece 400 fotoğraf çekip döndün... Şimdi beş gün gezdiğin Karadeniz'i anlata anlata bitiremedin, üstelik 2000'e yakın da fotoğraf çektin... :)

Aslında bu yazıları en çok kendime yazıyorum. Elbette benden sonra gidecek olanların faydalanması gerçeği ya da başkalarının akıllarına o cennet yerleri düşürme ihtimalimin mutluluğu da var ama işin aslı en çok da kendime, bir gün bu anıları unutabilecek 'gelecekteki ben'e notlar bunlar.
Yine de bu yazımda ve sonrasında, biraz toparlayarak gideceğim, çünkü bundan sonrasında paylaşmam için taslak halinde bekleyen tam 40 çalışmam var!

Gito yaylasının ardından, önce Çat Köyü'ne uğradık, burada kısa bir yürüyüş yaptık. Ardından Çat deresinde durduk ve ayaklarımızı o buz gibi sulara soktuk. Köprüde yine harika bir fotoğraf çekildik. (Benim epeyce başım dönerek, yükseklik korkunuz varsa bence de Karadeniz'e gidin, ya yenersiniz ya ölürsünüz...)

Çat deresinden sonra Zilkale'yi gezmek için yola koyulduk. Buraya vardığımızda bizim grup bir çay içmek istemiş ve kaleyi dolaşmaktan vazgeçmiş. Ben, sonradan yanlarına gelip kaleyi gezmek istediğimi söylediğimde masada oturan bir kadın, beni de çıkarıversene, dedi. Kalenin tam önünde olduğumuzdan ve kimse çıkarmak istemediğinden ilk -utanarak yazıyorum- deli sandım. Tam o anda yüzünü çevirdiğinde aslında kör olduğunu, buna rağmen bu teklifinin oradaki bilmem kaç masadaki insan tarafından ret edildiğini duyduğumda, ilk anda hayır diyen kendi insanlığımdan bile utandım. Bin bir pişmanlık ve utanç içinde "Ne olur kusuruma bakmayın, çok özür dilerim, gerçekten." diyerek teyzeyi koluma taktım ve kaleyi dolaşmaya çıktık.

Bu kısmı benim için unutulmaz bir deneyim. Gerçek bir farkındalık ve hayat dersi.
Siz size bahşedilmiş ama kıymetini bilmediğiniz bu yeteneği ne sanıyorsunuz ki görmeyen bir insanın kaleyi göreceğim, dileğini kırasınız... Babam, geçirdiği sayısız operasyondan sonra şu anda sadece %30'a yakın görebiliyor, görememenin bir insanın hayatını psikolojik ve mental olarak nasıl etkileyeceğini, hayat standartını nasıl dibe çekeceğini, hayattan nasıl koparacağını çok iyi biliyorum.

Gülümser teyze ile, (yanlış hatırlamıyorsam adı Gülümser idi) kaleyi dolaşmaya başladığımızda korku içindeydim, her tarafta eğri büğrü taşlar, daracık merdivenler vardı ve biz birlikte yol almak zorundaydık. Sonra bana onunla nasıl yürümem gerektiğini öğretti. Kolundan ayrılmadan hep ilk adımı ben atmalıydım ki o da adım mesafesini ve yüksekliğini ayarlayabilsin.
Şimdi fotoğrafını paylaşacağım açık alana vardığımızda çevreyi tarif etmemi istedi.

"Yemyeşil ağaçlarla dolu üç dağın çevrelediği bir kaledeyiz, altımızdan küçük bir şelale akıyor."
"Küçük mü, küçük değildir, kocamandır o?"
"Evet, evet kocaman."
"Yeşil çok mu?"
"Hem de nasıl, her yer yemyeşil. Çok güzel. Ama yeşil rengini biliyor musunuz? Sonradan mı oluştu rahatsızlığınız? Yeşili hiç gördünüz mü?"
"Doğuştan körüm ben ama yeşili biliyorum."
"Ama nasıl?"
"Nasıl biliyor musun, sen yeşil deyince yemyeşil bir şey hayal ediyorum böyle uff cennet gibi. Çok güzel."
"Aynen, öyle Gülümser teyze, cennet de böyle bir şey olmalı, çok güzel..."
"Neden diğerleri gelip görmüyorlar, burası daha kalabalık olmalı."
"İnsanların gözleri alışmış Gülümser teyze, ilgilenmiyorlar. Mesela, benim babam da neredeyse görmüyor ama görmek gibi bir çabası da yok."
"Ama kızım, öyle olur mu. Esas körlük o işte, oysa sen bana burayı gösterdin, şimdi gördüm biliyorum."
Bu cümlelerde tek bir abartı yok, üstüne unuttuklarım var.
Size gizli gizli ve için için nasıl gözyaşı döktüğümü anlatamam. Tam o anda, çantasında fotoğraf makinesi olduğunu söyledi ve açmamı istedi. Fotoğraf makinesi dediği, ilk fotoğraf çeken telefonlardan. Bu esnada yanımızda olan eşime dedi ki, üçümüzün bir fotoğrafı olsun. Ben öğretmenim ve bunu arkadaşlarıma göstericem, bak bu gençler beni kaleye çıkardı diyeceğim.
Artık, o telefonda resim çekilebildik mi, o telefon bir şey çekmeyi beceriyor muydu bilmiyorum. Sonra, sizde de bir hatıra olsa keşke dediğinde, eşim hadi durun bizim makinemizle de sizi çekeyim o zaman, dedi. Bu poz, öyle çekildi. Bak ben ne güzel bir iş yaptım, ben nasıl iyiyim, ben nasıl mükemmelim vs. görün diye değil. Değilim de zaten, değiliz, ben öyleyim diyen kimse değil. Mümkün değil. En çok da kendimizi kandırmayalım.

Döndüğümüzde, eşyaları bir tarafa atılmış, aramakla kaç dakika harcadım bilmem. Meğer Zilkale'deki çay bahçesini işletenler almış ve jandarmayı aramış. Zaten ülke elden gidiyormuş, kendi başına bir kadının hele kör bir kadının buralara gelip gezmek istemesi hayra alamet değilmiş.

Söyleyecek söz bulamadım. Ama eşime ve o akşam ayağından ciddi bir operasyon geçirdiği ve Gito'da zorladığı için yürümekte zorlanan ama teyzenin durumuna en az benim kadar üzülen Şeyda'ya şunu söyledim: giden ve dönen ben aynı değildim. Bu deneyimin bir nedeni vardı. Az daha küçük bir nezaketsizlik ve dikkatsizlik bana kim olduğumu unutturacaktı.

Bence sonrasının bir önemi yok, güzelliğe alışan gözlerimizle bir saat yürüyüp bir şelale gezdik. Moyy Mini Otel'e yerleştik ve iki gecemizi orada geçirdik.

Yaylalardan sonra, yeniden duş alabilmek, daha rahat yataklarda yatmak ve belki de internete ve alıştığımız konfora yeniden kavuşmak şüphesiz güzeldi.
Moyy Mini Otel ise, bambaşka güzel. Burayı görmenizi, o lezzetli yemeklerinden yemenizi ve en azından bir gece konaklamanızı çok isterim.

Hepinize, gönül gözünüzün fiziki gözünüzden daha çok çalıştığı bir hayat dilerim.
Son bir yazımda, büyük olay yaratan Samistal yaylasını anlatıp tatil maceramın yerini şekerden maceralarıma adayacağım, herkes gitsin kendisi görsün :) Ben tatili anlatacağım derken yeniden tatil ihtiyacına girdim :))

Sevgiyle...